jazz blues rock

Αγγελική Γκαλμπένη : Ταξιδεύοντας με τη μάγισσα Ταραντούλα και άλλες ωραίες θεατρικές ιστορίες…

 

 

 

Πότε ξεκίνησε το δικό σου ταξίδι στον μαγικό κόσμο της υποκριτικής και του θεάτρου;

Ξεκίνησε το 2007, με τη συνεργασία μου με το Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος. Ακολούθησε η δραματική σχολή του Ανδρέα Βουτσινά όπου είχα την τύχη να σπουδάσω υποκριτική κοντά σε σπουδαίους δασκάλους όπως ο ίδιος ο Ανδρέας Βουτσινάς, ο Γιώργος Κιμούλης και ο Παύλος Δανελάτος. Έπειτα ακολούθησαν συνεργασίες με την Άννα Βαγενά, τον Γιάννη Καλατζόπουλο αλλά και τον Πέρη Μιχαηλίδη.

Τι σε ώθησε στο να ασχοληθείς με την υποκριτική αλλά και τη σκηνοθεσία;

Το να ασχοληθώ γενικά με το θέατρο ήταν κάτι που το ήθελα από πολύ μικρή. Ξεκίνησα με την υποκριτική, αλλά στην πορεία γοητεύτηκα απ’ όλες τις ιδιότητες που συνιστούν το θέατρο. Έτσι ακολούθησε η σκηνοθεσία, με πρώτη μου παράσταση το «Ένα-αντί-όν» το 2012, την μετάφραση θεατρικών έργων αλλά και την συγγραφή. Με γοητεύει το θέατρο σε όλη του τη διάσταση…

Μίλησε μας για τις φετινές παραστάσεις σου αλλά και για τους υπόλοιπους συντελεστές…

Η θεατρική σεζόν ξεκίνησε φέτος για μένα με το έργο της Τζένης Κοσμίδου «Το σπίτι της σιωπής» το οποίο παρουσιάστηκε στο θέατρο Άβατον. Το έργο πραγματευόταν την ενδοοικογενειακή βία και ήταν πολύ σκληρό όχι μόνο το να μπεις στην ψυχοσύνθεση των ηρώων αλλά και να συνειδητοποιήσεις το ότι στην σημερινή κοινωνία ακόμη υπάρχουν τέτοιου είδους κρούσματα που πολλές φορές δεν γίνονται αντιληπτά ούτε καν στους γείτονες πόσο μάλλον στην ίδια την κοινωνία.

Συνέχισα με την παιδική παράσταση «Η μάγισσα Ταραντούλα εκπαιδεύεται» στο θέατρο Vault, όπου υπογράφω και την σκηνοθεσία, ενώ τώρα την περίοδο των Χριστουγέννων παρουσιάζουμε μια άλλη περιπέτεια απ’ την σειρά της μάγισσας Ταραντούλας «Η μάγισσα Ταραντούλα προσπαθεί να καταστρέψει τα Χριστούγεννα» πάλι στο θέατρο Vault.
 Όλες οι παραστάσεις είναι παραγωγή της Scene 10 – 7, της εταιρείας που κατάφερα να δημιουργήσω πριν δύο χρόνια με σκοπό να ανεβάζω έργα και παραστάσεις που αγαπώ, με μια ομάδα ηθοποιών την οποία αποτελούν η Χρυσάνθη Γεωργαντίδου, ο Τζαννής Σπανός, η Μία Καλιντζόγλου, η Τζένη Κοσμίδου, ο Σάκης Καρκαφίρης, η Βάλια Άσσου, ο Βαγγέλης Δουκουτσέλης, καθώς επίσης ο μουσικός Χρήστος Στρτηγόπουλος που μας γράφει πρωτότυπες μουσικές σε όλες τις παραστάσεις αλλά και ο Αίας Μακρής που έχει αναλάβει τα σκηνικά και τα κοστούμια κάθε παράστασης. Είμαι πολύ ευτυχισμένη για την συνεργασία μου με όλους τους παραπάνω, γιατί ο καθένας δίνει συνεχώς τον καλύτερο του εαυτό σε ότι κάνουμε.

Τι πιστεύεις ότι λείπει από το σημερινό θέατρο; Από την άλλη πως βλέπεις όλη αυτή την ιστορία με το κλείσιμο των θεάτρων αλλά και κάποιων πολυχώρων που υποτίθεται ότι λειτουργούν ως καθαρά πεδία θεατρικής δράσης και παρουσίασης παραστάσεων;

Το να βγαίνει απόφαση να σφραγιστούν χώροι που προάγουν τον πολιτισμό της χώρας είναι από μόνο του απογοητευτικό και λυπηρό και ειδικά μιλώντας για την Ελλάδα που αφού πρώτη θέσπισε τον όρο Δημοκρατία, πρώτη φροντίζει να τον αμαυρώσει και με αυτόν τον τρόπο αλλά και με όλη την σύγχρονη πολιτική τακτική που ακολουθείται.
Σε υποβαθμισμένα μέρη το να λειτουργεί ένα πολυχώρος πολιτισμού ή ένα θέατρο είναι πρώτα καλό για την αναβάθμιση της γειτονιάς και δεύτερον όλοι αυτοί οι χώροι προσφέρουν πολύ χαμηλότερες τιμές για τις παραστάσεις και για όλα τα δρώμενα που φιλοξενούν, δίνοντας έτσι την δυνατότητα σε περισσότερους πολίτες να παρακολουθήσουν κάποιο καλλιτεχνικό γεγονός. Επίσης, είναι σημαντικοί γιατί αυτοί οι χώροι δίνουν το βήμα σε νέους καλλιτέχνες να ξεκινήσουν την πορεία τους και να παρουσιάσουν την δουλειά τους, κάτι που αν δεν υπήρχε, για να ανανεωθεί ο πολιτισμός στην Ελλάδα θα έπρεπε πρώτα να σταματήσει να κάνει θέατρο η προηγούμενη γενιά, μιας και η νέα γενιά αντιμετωπίζεται από αυτήν σαν ανεπιθύμητη αλληλογραφία.

Υπάρχει κάποια από τις δουλειές σου που να ξεχωρίζεις μέχρι στιγμής;

Δεν μπορώ να διαλέξω κάτι να σου πω. Κάνω αυτό που αγαπάω και για μένα κάθε καινούρια δουλειά είναι κάτι ξεχωριστό. Κάθε παράσταση με οδηγεί στην επόμενη και όλες μαζί φτιάχνουν τον δρόμο που πορεύομαι. Δεν ξεχωρίζω λοιπόν κανένα κομμάτι αυτού του δρόμου, έστω κι αν κάποια σημεία του είναι πιο φωτεινά από κάποια άλλα.

Τι αποτελεί πηγή έμπνευσης για σένα για τι μετράει ώστε να δουλέψεις πάνω σε μια θεατρική παραγωγή;

Στην Scene 10 – 7 αφού είχα πια την δυνατότητα να διαλέγω ποια έργα θέλω να ανεβάσω, προτιμώ να παρουσιάζουμε έργα της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας κατά βάση, αλλά κοντά σε αυτά στο μέλλον θα δείτε πολύ Μολλιέρο από μένα, αφού είναι απ’ τους αγαπημένους μου κλασσικούς συγγραφείς. Έμπνευση αποτελεί η ίδια η ζωή και αλίμονο αν αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν χρησιμοποιηθεί από τον πολιτισμό της χώρας σαν έμπνευση, μιας που το θέατρο πάντα είχε τον τρόπο να μιλάει στον κόσμο και να τον διασκεδάζει, σε όλες τις δύσκολες εποχές που πέρασε η χώρα, είτε στον εμφύλιο με το «θέατρο στο βουνό» είτε στην κατοχή με επιθεωρήσεις και έργα που αλλιώς φαινόταν και άλλα έλεγαν μιλώντας έτσι την απαγορευμένη πολιτικά γλώσσα.

Παρακολουθείς καινούργιες θεατρικές ή κινηματογραφικές παραγωγές; Υπάρχει κάποιο φιλμ (μικρού ή μεγάλου μήκους) ή κάποια θεατρική παράσταση που να ξεχώρισες τελευταία;

Παρακολουθώ όσες περισσότερες παραστάσεις είναι δυνατόν, ενώ από ταινίες πραγματικά ξεχώρισα το «Wild Duck» του Γιάννη Σακαρίδη. Γίνονται όλο και καλύτερες ελληνικές παραγωγές στον ελληνικό κινηματογράφο και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα μιας που είχε χρόνια να υπάρξει αυτό, με πολύ λίγες εξαιρέσεις.
Μέχρι τώρα από παραστάσεις, βρήκα συγκλονιστικό τον μονόλογο του Τόμας Μπερνχαρντ «Μπετόν» που παίζεται στο Beton7.

Πιστεύεις  ότι σε αυτή τη χώρα όπως τη ζούμε τώρα, καθημερινά συμβαίνουν πράγματα στη τέχνη αλλά και γενικότερα στη κοινωνία παρά τη κρίση που επικρατεί;

Οι καλλιτέχνες είτε είναι μουσικοί, είτε εικαστικοί, είτε ηθοποιοί, δεν μπορούν να σταματήσουν να παράγουν τέχνη, γιατί είναι κάτι που πηγάζει από μέσα τους και απλά συμβαδίζει αρμονικά και με την επικαιρότητα. Νομίζω πως όσο πιο δύσκολες είναι οι συνθήκες διαβίωσης τόσο πιο πολύ εμπνέεται κάποιος, γιατί αυτός είναι ο τρόπος του να εκφραστεί και να βοηθήσει, μέσα από την τέχνη. 

Μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων διευθύνεις και το ιδιαίτερο εγχείρημα που ακούει στο όνομα Scene 10 – 7, Πες μας κάποια πράγματα, πότε ξεκίνησε, τι περιλαμβάνει, κτλ…

Πέρα από τις θεατρικές δραστηριότητες της εταιρείας, στα πλαίσια λειτουργίας της Scene 10 – 7 που όπως είπα ξεκίνησε πριν από 2 χρόνια, είναι και ο εκδοτικός μας οίκος. Είναι κατά βάση θεατρικός με τις σειρές μέχρι τώρα «Σύγχρονο ελληνικό θέατρο», «Παιδικό θέατρο», «Παραμύθια» και «Ποίηση». Το πιο νέο βιβλίο κοντά μας είναι «Ο κήπος του τελευταίου έρωτα» που αποτελεί μια συλλογή ποιημάτων, διηγημάτων και φωτογραφιών της Μαριάντζελας Γκίντη. Όλα τα βιβλία μας υπάρχουν σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία αλλά και στο site: scene10-7.eu. Τα βιβλία είναι η αδυναμία μου από τότε που έμαθα να διαβάζω!

Τα επόμενα σχέδια της Αγγελικής Γκαλμπένη είναι…

Μολιέρος!

---

Επαφή: www.scene10-7.eu