jazz blues rock

Επιμέλεια : jazzbluesrock.gr

Από το 1947 και για τα τελευταία 24 χρόνια της ζωής του εμφανίζεται με τους All Stars, το μόνιμο του σεξτέτο. Παρ' όλα τα συχνά προβλήματα που είχε με ερεθισμούς στα χείλη του, οι εμφανίσεις και οι ηχογραφήσεις του πάντα είχαν να προσφέρουν κάτι καινούργιο και ριζοσπαστικό. Το 1959 παθαίνει την πρώτη του καρδιακή προσβολή που τον αναγκάζει να περιορίσει τις ζωντανές του εμφανίσεις και τις περιοδείες. Πέθανε (χαμογελαστός, στο κρεβάτι του) στις 6 Ιουλίου του 1971. Μερικά από τα πολλά σχόλια που περιγράφουν τον ανεπανάληπτο Satchmo: “Χαμογελούσε πάντα, ακόμα και αν περιτριγυριζόταν από 50 άτομα στο στενό του καμαρίνι” αναπολεί ο τρομπετίστας Ruby Braff. “ Δεν είχε καμιά κρυμμένη πλευρά. Πάντα ήταν αυτό που έδειχνε” θυμάται ο κλαρινετίστας Barney Bigard, αντικρούοντας τις απόψεις ότι η γενναιοψυχία του ήταν επιτηδευμένη. “ Ο Louis δεν ήταν ο νέγρος κανενός” διατυπώνει ο κλαρινετίστας  Joe Muryani για να αντικρούσει τις απόψεις ότι ο Satchmo “χρησιμοποιήθηκε” από τις εταιρίες δίσκων.  Kαι ο Wynton Marsalis δήλωσε για τη σπουδαιότητα του Satchmo: “ʼφησε μια αθάνατη μαρτυρία για τις ανθρώπινες συνθήκες της εποχής του. Ο Satchmo ήταν απλά ο μεγαλύτερος τρομπετίστας της jazz όλων των εποχών και, μαζί με τον Duke Ellington και τον Charlie Parker οι πιο εμπνευσμένοι jazz μουσικοί της κλασικής περιόδου”.Γεννημένος στις 4 Αυγούστου του 1901 στη Νέα Ορλεάνη, ο Louis τραγουδούσε στους δρόμους της πόλης με ένα κουαρτέτο αγοριών από πολύ μικρή ηλικία. Το 1913 κλείνεται σε αναμορφωτήριο γιατί πυροβόλησε στον αέρα. Εκεί έμαθε να παίζει τρομπέτα και σε τέσσερα χρόνια συναγωνιζόταν όλους τους μεγάλους τρομπετίστες της Νέας Ορλεάνης. Το 1919 παίζει στην ορχήστρα του Kid Ory και το 1922 ο King Oliver τον προσκαλεί στο Σικάγο για να παίξει δεύτερη τρομπέτα στο συγκρότημα του. Το 1924 μεταναστεύει στη Νέα Υόρκη και στην ορχήστρα του Fletcher Henderson. To 1925, o Louis άρχισε τις ηχογραφήσεις με τα συγκροτήματα του (Ηot Five & Seven), θέτοντας νέα στάνταρ για τη jazz (σε παγκόσμιο επίπεδο) και εισάγοντας ουσιαστικά την έννοια του “σολίστα”. Ο Louis απλοποίησε τη μουσική του, “γυαλίζοντας” κάθε φράση του στην εντέλεια και διατηρώντας όλη την ισχύ του για το τελικό ξέσπασμα. Παράλληλα, τα φωνητικά του γίνονται σήμα κατατεθέν, ενώ ανακάλυψε ουσιαστικά το “scat” όταν σε μια ηχογράφηση ξέχασε τα λόγια. Οι ηχογραφήσεις του από το 1935 μέχρι το 1940 με την ορχήστρα του Luis Russell είναι πλέον κλασικές. Την ίδια εποχή εμφανίζεται και στη μεγάλη οθόνη (Pennies From Heaven-1936 και Artists & Models-1937). Από το 1940 μέχρι το 1947 ο Louis φτιάχνει τη δική του big band με νέους μουσικούς (ανάμεσα τους ο Dexter Gordon στο τενόρο), αλλά ανακαλύπτει ότι η καθοδήγηση της είναι ένας πραγματικός πονοκέφαλος. Αυτό ήταν και το τέλος της ενασχόλησης του Louis με τις μεγάλες μπάντες.