jazz blues rock

Την Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015, η ομάδα του ΚΕΤ και οι δημιουργοί των επιμέρους καλλιτεχνικών σχεδίων παρουσίασαν σε μορφή συνέντευξης τύπου το πρόγραμμα της περιόδου 2015- 2016, με έμφαση στο πρώτο τρίμηνο (Σεπτέμβριος- Δεκέμβριος 2015).

Η Φωτεινή Μπάνου έδωσε αρχικά το στίγμα της τέταρτης χρονιάς του χώρου: «Θα ανεβάσουμε μαζί με τον Δημήτρη Αλεξάκη και μια ομάδα συνεργατών ένα έργο που μελετάμε χρόνια τώρα, με τίτλο «Στη χώρα μου, λένε ότι το Τσερνόμπιλ είναι ένα δέντρο που μεγαλώνει» και που υπήρξε ουσιαστικά η αφορμή για να δημιουργήσουμε το ΚΕΤ. Μοιάζει λοιπόν σα να επιστρέφουμε μετά από τρία τουλάχιστον χρόνια στο αρχικό γεγονός που μας έφερε ως εδώ. Έχουμε συνειδητοποιήσει πολλά πράγματα στο μεταξύ και κάτι πολύ ενδιαφέρον που βλέπουμε πια είναι μια ανάγκη και δική μας και πολλών συνεργατών μας να χρησιμοποιείται ο χώρος όχι μόνο με βάση τη μετωπική σχέση performer και θεατή, αλλά ως ένας ενιαίος χώρος που ανήκει εξίσου και στους δυο. Σε κάποια projects γίνεται ο ίδιος ο θεατής πομπός και όχι μόνο δέκτης. Αυτό πιστεύουμε πως έχει μια ενδιαφέρουσα κοινωνικοπολιτική χροιά, με την έννοια ότι ο πολίτης- θεατής δεν είναι απλώς ένας δέκτης των γεγονότων, αλλά γίνεται και ο ίδιος πομπός, μέτοχος της δράσης. Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο του ΚΕΤ αποτελεί το γεγονός ότι είναι τελείως ανεξάρτητος χώρος, δεν υπάρχει από πίσω κανένας θεσμός, κανένα κόμμα, κανένας χορηγός χρημάτων, κανένα ίδρυμα. Ο σκοπός του δεν είναι κερδοσκοπικός. Στόχος είναι να φτιάξουμε κάποια έργα που έχουμε στο μυαλό μας και εμείς και άλλοι καλλιτέχνες και να μπορέσουμε να τα στηρίξουμε. Αυτό πιστεύουμε ότι είναι και το κλειδί για να προχωρήσει με επιτυχία ένα τέτοιο εγχείρημα: Να μη στοχεύει στο κέρδος».

Το πρόγραμμα του ΚΕΤ ξεκινά με μια παράσταση σύγχρονου χορού, τη “Stachtopetarida”, την Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου: Έξι νέοι χορευτές από τη Σουηδία, την Ελβετία, την Ελλάδα, τη Χώρα των Βάσκων και την Αγγλία θα παρουσιάσουν τα αποτελέσματα του ερευνητικού εργαστηρίου τους που έγινε στο πλαίσιο του Kythnos Dance Week. Στον πυρήνα της ομάδας είναι η Ηρώ Βασάλου που αυτή τη στιγμή ζει στην Ισπανία.

Η πρώτη θεατρική πρεμιέρα είναι την Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου η παράσταση «Κόλχαας», σε διασκευή και ερμηνεία του Νίκου Αλεξίου, βασισμένη στο πρωτότυπο κείμενο του Heinrich von Kleist. Για την μέχρι τώρα πετυχημένη πορεία της παράστασης και την αφετηρία της ο Νίκος Αλεξίου είπε: «Πριν από χρόνια είχα δει αυτή την παράσταση στην Ιταλία και με συγκίνησε πάρα πολύ. Θυμάμαι ότι έκλαιγα. Για μένα το απόλυτο κριτήριο είναι η συγκίνηση. Κάποια στιγμή που είχα μείνει άνεργος προσπάθησα και βρήκα αυτό το κείμενο, το μετέφρασα και δούλεψα μια δική μου εκδοχή. Προσπαθούσα να βρω ένα χώρο να το παρουσιάσω και αυτή η ευκαιρία μου δόθηκε από τον Νίκο Καμτσή στο Θέατρο «Τόπος Αλλού». Την έχω παρουσιάσει κατά διαστήματα σε διάφορους χώρους και στον γειτονικό του ΚΕΤ χώρο «Διέλευσις». Το πρωτότυπο κείμενο είναι πολύ πιο σύνθετο αφού έχει μέσα αναφορές σε ιστορικά πρόσωπα. Η διασκευή μου είναι πιο απλή, σχεδόν σαν παραμύθι, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια. Το αφήγημα του Κleist στηρίζεται σε μια πραγματική ιστορία που είχε συμβεί το πρώτο τέταρτο του 16^ου αιώνα. Ο ρυθμός που έχει το πρωτότυπο κείμενο είναι θαυμαστός και μεταφέρεται στην παράσταση: Είναι σαν ένας καλπασμός. Πρόκειται για την ιστορία του Κόλχαα, ενός εμπόρου αλόγων, ο οποίος υφίσταται μια αδικία από έναν ευγενή. Ενώ στην αρχή προσπαθεί να βρει το δίκιο του μέσω της πολιτείας γιατί πιστεύει βαθιά στο δίκαιο, σιγά σιγά διαψεύδεται από τα γεγονότα, απομονώνεται από την κοινότητα και αυτό τον οδηγεί σε μια εμμονική διεκδίκηση η οποία φτάνει στα άκρα και σε μια τυφλή εξέγερση. Ενώ είναι πολύ απλή ιστορία, έχει πολλά επίπεδα και έχουν γίνει φοβερές αναλύσεις, ακόμα και από την πλευρά της θεωρίας του δικαίου. Κανείς δεν μπορεί να προκαταλάβει πώς θα αντιμετωπίσει ο θεατής το έργο. Ελπίζω ότι ενστικτωδώς θα μείνει ο θεατής στη συνθετότητά του και δεν θα το δει με πολύ «αριστερά» γυαλιά. Φυσικά ένα κομμάτι είναι αυτό όπου το άτομο ψάχνει να βρει το δίκιο του απέναντι στην «κακή» πολιτεία, αλλά δεν υπάρχει μόνο αυτή η διάσταση. Δεν θα ήθελα να σταθεί κανείς μόνο σε ένα επίπεδο».

Για την παράσταση «Αυτό που εγώ ονομάζω λήθη» του Laurent Mauvignier, που ανεβαίνει στις 3 Οκτωβρίου σε σκηνοθεσία της Άσπας Τομπούλη, ερμηνεία του Νίκου Νίκα και μετάφραση του Σπύρου Γιανναρά και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε θεατρική μορφή, μίλησε αρχικά η σκηνοθέτις: «Πολλά στοιχεία με ενδιέφεραν στο κείμενο του L. Mauvignier, αλλά κυρίως τα εξής δύο: το γεγονός της απροκάλυπτης βίας που ξεσπά ξαφνικά πάνω σε έναν άνθρωπο και από την άλλη ο τρόπος που βρίσκει ο συγγραφέας για να διηγηθεί την ιστορία. Πρόκειται για δύο γεγονότα, ένα πραγματικό και ένα λογοτεχνικό. Ο συγγραφέας βρίσκει μια γλώσσα, έναν τρόπο και μια ροή λόγου που ανταποκρίνονται σε ένα συγκλονιστικό γεγονός. Δεν κάνει ρεπορτάζ ούτε κρίνει, αλλά μέσα από ένα κείμενο συνεχούς ροής, παίρνει διαφορετικές οπτικές, μπαίνει στη συνείδηση του θύματος στις τελευταίες του στιγμές, στη συνείδηση των θυτών του, μπαίνει στη συνείδηση των γονιών, των φίλων, τυχαίων ανθρώπων. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί σκέψεις, εικόνες, αναπολήσεις που συνθέτουν ένα πολύ γοητευτικό κείμενο, το οποίο στοχάζεται πάνω στη συμπεριφορά του ανθρώπου και του πολίτη. Είναι πολύ σαφή τα ερωτήματα που θέτει και ταυτόχρονα το ίδιο το κείμενο είναι ένα πολύ υψηλό λογοτεχνικό γεγονός». Ο ηθοποιός Νίκος Νίκας μίλησε για τον ρόλο: «Είναι δύσκολη η ερμηνευτική προσέγγιση. Υπάρχουν τρεις θεατρικές αρχιτεκτονικές που ακολουθήθηκαν. Επειδή δεν είναι θεατρικό κείμενο, δεν υπάρχει η αντίστοιχη δομή, όπου το ένα γεγονός διαδέχεται το άλλο. Είναι σχεδόν ένα κείμενο της μιας ανάσας, που μόλις το διαβάσεις το ερωτεύεσαι και μόλις αρχίσεις να ασχολείσαι μαζί του, το φοβάσαι. Η Άσπα είχε την ιδέα να υπάρχουν τρεις αρχιτεκτονικές μορφές, τρόποι, που διατρέχουν την παράσταση για να εξελιχθεί η ιστορία. Εμένα η έγνοια μου είναι να τους κάνω σωστά».

Στη συνέχεια, η ομάδα χορού tripodium θα παρουσιάσει στις 8, 9, 15 & 16 Οκτωβρίου μια παράσταση με τίτλο “Anvisible”. Η χορογράφος Μαρία Παπαδοπούλου μίλησε για την ιδέα και τη δημιουργική ομάδα: « Αρχικά μια σημαντική προσπάθεια που κάναμε ήταν να συνδέσουμε διαφορετικές τέχνες και να μπορέσει η μία να προσφέρει στην άλλη. Μαθαίνοντας μέσα από αυτή την ανταλλαγή πετύχαμε μια αλληλεπίδραση του χορού με τη μουσική και τις εικαστικές τέχνες. Όπως δείχνει και ο τίτλος, αυτό που ψάχνουμε είναι το αόρατο, αυτό που υπάρχει αλλά δε φαίνεται, μια διαδικασία απόκρυψης και εμφάνισης μέσα από τις τέχνες, που απαιτεί έναν ενεργητικό θεατή». Για τον τρόπο συνεργασίας της ομάδας εξήγησε: «Η κολεκτίβα δημιουργήθηκε πολύ πρόσφατα, ουσιαστικά επειδή υπήρχε πολύ γκρίνια και απραξία γύρω μας. Όλοι θέλαμε να ξεκινήσουμε να κάνουμε κάτι και επειδή ο καθένας δεν μπορούσε να το κάνει ξεχωριστά, το κάναμε βοηθώντας ο ένας τον άλλο, ενάντια στους καιρούς μας και τη μιζέρια». Ο μουσικός Κωνσταντίνος Σκουρλής συμπλήρωσε: «Η ομάδα ήταν μια ανάγκη να λύσουμε κάποια προβλήματα και να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε. Η ισχύς εν τη ενώσει». Ενώ ο εικαστικός Γιώργος Σιώρας-Δεληγιάννης τόνισε: «Εξαφανίζεται το εγώ μέσα στην ομάδα και λειτουργούμε σαν ένα μυαλό, αλληλοσυμπληρωνόμαστε».

Με την ίδια λογική αλληλεπίδρασης κοινού και performer, θα φιλοξενηθεί στο ΚΕΤ στις 29 και 30 Οκτωβρίου το διεθνές φεστιβάλ μουσικού αυτοσχεδιασμού “Multiversal; MultiDOM, Multeece”, το οποίο φτάνει στην Αθήνα μετά από ένα ταξίδι σε 7 χώρες. Το φεστιβάλ επιδιώκει να ξεπεράσει τους όρους της προετοιμασμένης καλλιτεχνικής κατανάλωσης και να κινηθεί ελεύθερα, έτσι ώστε οι μουσικοί μαζί με 4 χορευτές/performer να συνδημιουργήσουν στιγμιαίες συνθέσεις με κάθε δυνατή μουσική κατεύθυνση.

Για τη μουσική - εκπαιδευτική παράσταση «Ο γύρος του κόσμου... σε 80 λεπτά», για παιδιά 5 έως 10 ετών, του μουσικού συνόλου «Πασπαρτού» που θα φιλοξενηθεί τον Οκτώβριο (10 & 17/10) στο ΚΕΤ, η μουσικός Πόπη Μαλαπάνη εξήγησε: «Στόχος μας είναι να δείξουμε στα παιδιά πως από όπου κι αν προέρχεται η μουσική, μέσα από αυτή μπορούμε να επικοινωνούμε και να εκφραζόμαστε. Επιπλέον θέλουμε να μοιραστούμε με τα παιδιά το πώς δουλεύουν τα μουσικά όργανα, αλλά και ένα μουσικό σύνολο επί σκηνής». Η Μαριέλλα Κεσίσογλου πρόσθεσε: «Είναι ένα διαδραστικό εργαστήρι όπου εμείς, όπως ο ήρωας Πασπαρτού, πηγαίνουμε με ένα αερόστατο σε διάφορα μέρη και γνωρίζουμε τις μουσικές τους, χρησιμοποιώντας ένα φλάουτο, ένα κλαρινέτο και ένα πιάνο. Η παράσταση πλαισιώνεται με προβολή για κάθε χώρα που επισκεπτόμαστε και περιλαμβάνει πολλά είδη μουσικής, διαδραστικά και ρυθμικά παιχνίδια με κρουστά, γνωριμία με τα μουσικά όργανα και συχνά ένα μικρό παιχνίδι στο τέλος, όπου τα παιδιά θυμούνται πού άκουσαν τι».

Το επόμενο μουσικό γεγονός στο ΚΕΤ είναι η παράσταση «Δανεικά Παπούτσια» της Χριστίνας Μαξούρη. Η Χριστίνα Μαξούρη μίλησε για τη φετινή εκδοχή: « Φέτος, αντί για τους εκάστοτε καλεσμένους, θα υπάρχουν σταθεροί μουσικοί. Είναι δυο άνθρωποι που θαυμάζω πολύ, ο Φώτης Σιώτας, που παίζει βιολί, βιόλα και τραγουδά υπέροχα και η Σοφία Ευκλείδου που παίζει τσέλο. Ο άξονας της παράστασης είναι το solo a capella, το οποίο θα συμπληρώνεται από τους δύο μουσικούς. Η δομή της παράστασης αποτελείται από κάποια τραγούδια σε μία σειρά που στο δικό μου μυαλό έχει νόημα, τα περισσότερα a capella. Σε κάποια σημεία παίζω μεταλλόφωνο και μπαγλαμαδάκι και επίσης έχω επιλέξει κάποια κείμενα που με «ζεσταίνουν», με εκφράζουν και με συγκινούν, τα οποία διαβάζω. Τα κείμενα λειτουργούν συχνά συμπληρωματικά, ως εισαγωγές των τραγουδιών. Οφείλω πολλά στη Φωτεινή και τον Δημήτρη, γιατί λόγω του ΚΕΤ τα «Δανεικά Παπούτσια» έχουν πάρει την τροπή που έχουν σήμερα και έχουν αποκτήσει μια θέση για να ταξιδεύουν και αλλού».

Ο Δημήτρης Αγαρτζίδης και η Δέσποινα Αναστάσογλου μίλησαν για τη στενή συνεργασία με το ΚΕΤ και τα διαφορετικά projects που θα παρουσιάσουν με τη θεατρική- εργαστηριακή τους ομάδα Elephas Tiliensis. Το Νοέμβριο θα παρουσιαστεί ως work in progress, το έργο «Κυμβελίνος» του Σαίξπηρ και o Δημήτρης Αγαρτζίδης μίλησε για αυτό: «Μετά την περσινή παρουσίαση του έργου εδώ, μας δίνεται ξανά η δυνατότητα να παρουσιάσουμε την παράσταση που δουλεύουμε στο θεατρικό εργαστήριο, πραγματικά σαν work in progress, ως εξέλιξη, χωρίς την πίεση και το άγχος της απόδοσης. Το ίδιο θα γίνει και με το επόμενό μας εργαστήριο και τον Ιούνιο θα παρουσιαστεί στο ΚΕΤ ο «Μισάνθρωπος». Πρόκειται για μία ανοιχτή ομάδα, όπου συμμετέχουν επαγγελματίες ηθοποιοί και μη. Το πώς αυτοί αλληλεπιδρούν και πώς δημιουργείται ένα πεδίο και εξελίσσεται είναι αποκαλυπτικό, τόσο για τους επαγγελματίες ηθοποιούς όσο και για τους ερασιτέχνες. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε τη συνθήκη μέσα στην οποία κάποιος θα μπορέσει να λειτουργήσει». Η ηθοποιός Μαρία Κοντογούρη που συμμετέχει στο εργαστήριο συμφώνησε: «Είναι πολύ δημιουργικό να μπορώ να λειτουργήσω και να παρουσιάσω κάτι χωρίς το άγχος του αποτελέσματος». Για τον τρόπο δουλειάς τους η Δέσποινα Αναστάσογλου συμπλήρωσε: «Στον τρόπο που δουλεύουμε θέλουμε να εμπλέκουμε την έννοια της κοινότητας σαν τρόπο συνεργασίας. Σε αυτό το πλαίσιο ξεκινάμε με τις μικρές ηλικίες στο «Σεμινάριο θεατρικού παιχνιδιού για παιδιά και εφήβους» που θα ξεκινήσει το Νοέμβριο στο ΚΕΤ. Σαν στόχο έχει να γνωρίσουν τα παιδιά και οι έφηβοι ένα γεγονός από τις περισσότερες δυνατές πλευρές του και να πάρουν μια θέση προσωπική απέναντι σε αυτό. Να γνωρίσουν τον εαυτό τους, τον κόσμο και κυρίως να συνεργαστούν, βιώνοντας την έννοια της ομάδας». Τέλος, στο δεύτερο τρίμηνο, ο Δημήτρης Αγαρτζίδης και η Δέσποινα Αναστάσογλου θα παρουσιάσουν μια παράσταση για εφήβους, βασισμένη στο διήγημα “Emma Zunz" του Χ. Λ. Μπόρχες.

Για το oπτικοακουστικό project “Τhe Sound of Color” που θα παρουσιάζουν μία Παρασκευή κάθε μήνα οι Elektronik Meditation, μίλησαν τα μέλη του ντουέτου. Ο μουσικός Γιάννης Αναστασάκης εξήγησε: «Οι Elektronik Meditation είναι μια αλληλεπίδραση ήχου και εικόνας. Η Ντενίζ «ντύνει» με χρώμα τη μουσική, ζωγραφίζοντας live. Ωστόσο η ζωγραφική δεν είναι ρεαλιστική, αλλά μεγεθύνεται ο καμβάς της ώστε να «εισέλθουμε» στο μικρόκοσμο του χρώματος. Με τα χρόνια, θελήσαμε μουσικά να επεκταθούμε καλώντας και άλλους μουσικούς, όπως ο Νίκος Σιδηροκαστρίτης στα τύμπανα, ο Θοδωρής Ρέλλος, ο οποίος παίζει σαξόφωνο και φλάουτο, ο Χάρης Λαμπράκης που παίζει νέυ. Με τον Θοδωρή Ρέλλο έχουμε δουλέψει και σε ένα διαφορετικό project με προσανατολισμό στην επιστημονική φαντασία, όπου απαγγέλλονται αποσπάσματα του Φίλιπ Κ. Ντικ. Επιπλέον αυτών, έχουμε ιδέες και σκέψεις να καλέσουμε στο ΚΕΤ και άλλους μουσικούς, με τους οποίους δεν έχουμε συνεργαστεί ξανά. Κάθε συναυλία εδώ θα είναι διαφορετική μουσικά και εικαστικά, γεγονός που μας ενδιαφέρει πολύ». Η Ντενίζ Αγγελάκη μίλησε για την τεχνική live painting που χρησιμοποιεί: «Η ιδέα της live μουσικής και της εικόνας έχει ξεκινήσει πολύ παλιά, από το βουβό κινηματογράφο. H τεχνική που χρησιμοποιώ αξιοποιεί το χρώμα και το φως. Στο project μας η μουσική ξεκίνησε σαν αυτοσχεδιασμός και σε τέτοιες περιπτώσεις λειτουργώ με την αίσθηση που μου δημιουργεί. Στη συνέχεια άρχισε να αποκτά μορφή και φόρμα και έτσι συχνά έχω κάτι πιο συγκεκριμένο στο μυαλό μου, σκηνοθετικά ή σε σχέση με τα υλικά που θα χρησιμοποιήσω. Κάθε φορά ωστόσο, είναι ανοιχτό το τι θα προκύψει».

Ένα ακόμα οπτικοακουστικό εγχείρημα που θα παρουσιαστεί στο ΚΕΤ στις 26 Νοεμβρίου είναι η εγκατάσταση +ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΣ, των Λευτέρη Παπαδημητρίου, Μάριου Τσάγκαρη (ντουέτο Unsample), Βέρα Λυνν και Χρήστου Τσάμη. O συνθέτης Λευτέρης Παπαδημητρίου μίλησε για την παρουσία τους στο ΚΕΤ: «Είναι η σύμπραξη δύο μουσικών και δύο εικαστικών. Εμείς παίζουμε live αυτοσχεδιαστικά και οι δυο εικαστικοί αυτοσχεδιάζουν με real time μοντάζ σε διαφορετικές επιφάνειες του χώρου. Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια εμπειρία όπου ο θεατής θα νιώθει τα όρια να είναι δυσδιάκριτα, τόσο στον ήχο όσο και στην εικόνα. Παραπέμπει σε κάτι κινηματογραφικό, χωρίς να υπάρχει όμως συγκεκριμένη αφήγηση. Μας ενδιαφέρει ο ακροατής να συμμετέχει δημιουργώντας μια δική του αφηγηματική πορεία, ακουστική και οπτική». Ο συνθέτης και σεναριογράφος Μάριος Τσάγκαρης εξήγησε για την in situ εγκατάσταση: «Οι προβολές θα γίνονται αντικριστά κι εμείς δεν θα βρισκόμαστε πάνω σε κάποια σκηνή, αλλά στο κέντρο, έτσι ώστε ο θεατής να μπορεί να πλησιάζει και να βλέπει από κοντά τι κάνουμε και με έναν τρόπο να επιλέγει τι βλέπει. Εδώ συγκεκριμένα, σκεφτόμαστε η διάρκεια των προβολών να διαρκέσει αρκετές ώρες, ώστε ο θεατής να μπορεί να έρχεται και να φεύγει». Η εικαστικός Βέρα Λυνν επισήμανε: «Δεν μπορώ να πω εκ των προτέρων τι θα δημιουργήσω, καθώς αυτό επηρεάζεται από το τι βλέπω εκείνη τη στιγμή, ωστόσο θέλουμε να εμπεριέχεται μεγάλος όγκος πληροφορίας».

Στις 20 Νοεμβρίου, ακολουθεί η μπάντα “Α Victim of Society” με ένα ενδιαφέρον line up. Ο κιθαρίστας Φώτης Ντούσκας αναφέρει: «Δεν παίζουμε συχνά σε χώρους όπως το ΚΕΤ, όχι από επιλογή, αλλά επειδή δεν συμβαίνει. Συνήθως κάνουμε ό,τι κάθε live μπάντα: συναυλίες, ηχογραφήσεις, φεστιβάλ. Έτσι όταν πρωτοήρθαμε νομίζαμε ότι θα κάνουμε απλώς μια συναυλία, αλλά η γνωριμία και ο χώρος μάς οδήγησαν αλλού. Αυτό συνέπεσε πολύ καλά με τη φάση που βρισκόμαστε, όπου προσπαθούμε να σχηματοποιήσουμε κάποια κομμάτια μας μέσα από live. Η ένταση του ήχου είναι σημαντικό στοιχείο της μουσικής μας και θέλουμε η εμπειρία να είναι έντονη. Υπάρχουν δυο κιθάρες, προηχογραφημένο μπάσο και δυνατά ντραμς, αλλά εξετάζουμε πώς μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που παίζουμε σε σχέση με το χώρο. Σκεφτόμαστε πριν από εμάς να εμφανιστεί η μπάντα «Τα Όρη» και να ακολουθήσει ένας μουσικός ηλεκτρονικής μουσικής, με τη σκέψη αυτά τα τρία acts να συνδέονται μουσικά». Ο ντράμερ Παντελής Καρασεβδάς σχολίασε: «Επειδή θέλουμε να ηχογραφήσουμε τα κομμάτια μας live για δίσκο, ψάχνουμε τον τρόπο που θα παίζουμε ανάλογα με το χώρο που βρισκόμαστε και η συναυλία στο ΚΕΤ θα είναι ένα πολύ καλό τεστ. Επίσης θέλουμε να «σκαλίσουμε» τον τρόπο που στηνόμαστε στη σκηνή εκτός από το να δουλέψουμε τον ήχο μας».

Το δεύτερο μεγάλο σεμινάριο του ΚΕΤ θα είναι το σεμινάριο δημιουργίας ντοκιμαντέρ του Χρήστου Καρακέπελη, με θέμα την οικογένεια. Ο σκηνοθέτης εξηγεί: «Το ντοκιμαντέρ χρειάζεται χρόνο. Το πώς γεννιέται ένα βλέμμα για ένα θέμα τόσο οικείο όσο η οικογένειά μας, είναι μια περιπέτεια. Με ιντριγκάρει προσωπικά η έννοια του οικείου και του Άλλου, του ξένου. Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι το ντοκιμαντέρ είναι σινεμά, έχει τη δική του γλώσσα και απαιτεί γνώση, εμπιστοσύνη απέναντι στο ένστικτο και συνέπεια σε βάθος χρόνου. Γι’ αυτό ο στόχος του σεμιναρίου είναι να παραχθούν ταινίες, όχι ένα θεωρητικό μάθημα. Τον Φεβρουάριο του 2016 θα προβάλουμε στο ΚΕΤ τις ταινίες που δημιουργήθηκαν στο περσινό σεμινάριο και το ίδιο θα γίνει και μετά τον δεύτερο κύκλο. Φέτος θέλουμε να διευρύνουμε το σεμινάριο, γιατί είναι μια ψευδαίσθηση να νομίζει κανείς ότι μπορεί να κάνει τα πάντα μόνος του. Υπάρχει η τεχνολογία, γεγονός που είναι πολύ θετικό, ωστόσο η δημιουργία μιας ταινίας είναι συλλογική δουλειά, όπου ταυτόχρονα ο καθένας πρέπει να κάνει τη δουλειά του, την ειδικότητά του. Στις συναντήσεις θα έρθουν διευθυντές φωτογραφίας και ηχολήπτες που κάνουν κυρίως fiction σινεμά, όπως οι διευθυντές φωτογραφίας Βαγγέλης Κουλίνος και Διονύσης Ευθυμιόπουλος, ο Ντίνος Κίττου και ο Στέφανος Ευθυμίου που κάνουν επιμέλεια ήχου, ο μοντέρ Γιάννης Γιαννακόπουλος. Θα πάμε στα στούντιο αυτών των επαγγελματιών και θα μάθουμε από κοντά τι σημαίνει για παράδειγμα post production, color correction και τελικό master. Θα έλεγα ότι περισσότερο είναι ένα ζωντανό εργαστήριο, παρά ένα σεμινάριο».

Στη συνέχεια, τον Δεκέμβριο, ανεβαίνει η παράσταση «Δαίμονας» της Μαρίας Ευσταθιάδη, σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Αγγελίδη και ερμηνεία της Μαριέττας Σπηλιοπούλου. Με αφορμή τους Δαιμονισμένους του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, η Μαρία Ευσταθιάδη επανεγγράφει την ιστορία που εξομολογείται ο ήρωας του μυθιστορήματος, Νικολάι Σταβρόγκιν, σε ένα από τα λογοκριμένα, στις πρώτες εκδόσεις του έργου, κεφάλαια του βιβλίου. Ο σκηνοθέτης μίλησε για το έργο: «Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο αυτού του κεφαλαίου είναι η περιγραφή του βιασμού που εξομολογείται ο Σταβρόγκιν, με αφορμή την οποία η Μαρία Ευσταθιάδη γράφει έναν πολυφωνικό μονόλογο που είναι πια μια καινούρια ιστορία του κοριτσιού. Η ιστορία είναι γραμμένη σαν να πηγαίνει όπου θέλει ο «αφηγητής», υπάρχει διαρκώς ένα χρονικό πισωγύρισμα και κεντρικός πυρήνας της αφήγησης είναι ο πόθος που δεν ορίζεται από οποιαδήποτε κοινωνική σύμβαση». Η Μαριέττα Σπηλιοπούλου σχολίασε για το ρόλο της: «Δεν υπάρχει πλέον σχέση, καθώς ο Σταυρόγκιν έχει αυτοκτονήσει και βρίσκουμε την ηρωίδα σε μια σύνθετη, ασαφή συνθήκη: στα 50 της, να μιλάει για τα 18 της, για τα 12 της, να μιλάει εκ μέρους του, με τη φωνή του, από το τρίτο πρόσωπο, για αυτό που έχει ζήσει, να είναι σε μια κατάσταση ζωής ή όχι... Κεντρικό σημείο είναι ο πόθος αλλά και το ίδιο το είδος της εξομολόγησης».

Η συγγραφέας συμπλήρωσε: «Για μένα το έναυσμα ήταν η σκέψη εάν είχε συμβεί κάτι άλλο από αυτό που περιγράφεται στους Δαίμονες, η οποία είναι πια η σωστή μετάφραση του τίτλου του βιβλίου του Ντοστογιέφσκι. Μέσα σε αυτή τη λογική, το κορίτσι, ή αυτό που δε θέλουμε να ομολογήσουμε, ή ο έρωτας, είναι ο δαίμονας. Στο θέατρο μπορούν να συμβούν πράγματα που δεν συμβαίνουν αλλού. Επειδή νομίζω ότι όπως και τότε έτσι και τώρα υπάρχει ένας ακραίος συντηρητισμός πάνω στο πραγματικό θέμα του βιασμού, ήθελα με το έργο να πω ότι η παιδική ηλικία δεν είναι τόσο αθώα και ότι υπάρχει και η περίπτωση ένας βιασμός να μην είναι ως το τέλος βιασμός».

Η επόμενη θεατρική παράσταση που φιλοξενείται το Δεκέμβριο είναι η «Ιστορία του γερασμένου παιδιού» της Jenny Erpenbeck, σε διασκευή και σκηνοθεσία της Σεβαστιάνας Αναγνωστοπούλου. Η σκηνοθέτις μίλησε για τη γέννηση της παράστασης: « Όταν διάβασα τη νουβέλα ήμουν σίγουρη ότι θα συναντηθώ δημιουργικά με κάποιον τρόπο με αυτό το κείμενο. Επειδή κυρίως βρίσκομαι στο χώρο του κινηματογράφου, θεώρησα ότι είναι μια καλή αφορμή να επιστρέψω στο θέατρο και επέλεξα το ΚΕΤ, όπου είχε παρουσιαστεί το έργο «Βρώμικες λέξεις», που περιλάμβανε επίσης ένα κείμενο της J. Erpenbeck. Η διασκευή είναι δική μου, αλλά βασισμένη στη μετάφραση του Αλέξανδρου Κυπριώτη, ο οποίος και ελπίζω ότι θα βρεθεί στις πρόβες». Η σκηνοθέτης περιέγραψε το θέμα και την ιστορία του έργου: «Η αστυνομία βρίσκει στο δρόμο ένα κορίτσι που δηλώνει ότι είναι 14 χρονών, χωρίς καμία ανάμνηση της ζωής της και τη μεταφέρουν σε ίδρυμα. Αρκετά αργότερα, αρρωσταίνει και μεταφέρεται στο νοσοκομείο, όπου αποκαλύπτεται ότι δεν είναι ένα έφηβο κορίτσι, αλλά μια ενήλικη γυναίκα. Παρ’ ότι το κείμενο είναι και μια ψυχογραφία του συγκεκριμένου πλάσματος, το σημαντικότερο νομίζω είναι η πολιτική του αλληγορία σε σχέση με το διχασμό και την ένωση των δύο Γερμανιών. Θεωρώ ότι είναι πολύ επίκαιρο σε αυτή τη στιγμή που βρισκόμαστε, όπου η Ευρώπη, που προσπάθησε να ενωθεί μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, διχάζεται και πάλι.»

Στις 18 Δεκεμβρίου, 3 solo χορού υπό την επιμέλεια της Λενιώς Κακλέα, θα παρουσιαστούν σε γάλλους δημοσιογράφους, αλλά και στο κοινό. Πρόκειται για 3 solo χορού ελληνίδων χορογράφων, τα οποία, πριν παρουσιαστούν στη Γαλλία, θα παρουσιαστούν εδώ σε γάλλους δημοσιογράφους, που επιθυμούν να έρθουν σε επαφή με τις συγκεκριμένες δημιουργίες στη χώρα όπου γεννιούνται».

 Τέλος, η Βίκυ Αδάμου αναφέρθηκε στην παράσταση που θα παρουσιάσει τον Φεβρουάριο του 2016 στο ΚΕΤ, με τίτλο «Στρατηγικές επιβίωσης, μια παράσταση για τις φωνές που κατοικούν μέσα μας»: «Η παράσταση είναι η πολύ συγκινητική ιστορία μιας κοπέλας που άκουγε φωνές, μέσα από ένα βιβλίο με τέτοιες μαρτυρίες, απόκοσμες αλλά και προσωπικές. Είναι συγκινητικό πώς στις ιστορίες τους αναγνωρίζει ο καθένας τον εαυτό του και πώς αυτοί οι άνθρωποι ψάχνουν το νήμα για να συνδεθούν με τη συνηθισμένη ζωή. Αν και παράδοξο, θα δουλέψουμε πολύ με τη σιωπή και με στοιχεία αυτοσχεδιασμού και devised theatre, με την ελπίδα ο καθένας να ακούσει τις προσωπικές του φωνές».

Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων

Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α, 11361, Κυψέλη, Αθήνα

Τ: 213 00 40 496

Κ: 69 45 34 84 45

email: info@polychorosket.gr

ιστοσελίδα : http://polychorosket.gr/

https://www.facebook.com/kentron.el

Πρόσβαση

Αυτοκίνητο: εύκολο παρκάρισμα.

Λεωφορείο (στάση Καλλιφρονά): 054, 608, 622, Α8, Β8

Τρόλεϊ (στάση Καλλιφρονά): 3, 5, 11, 13, 14 | (στάση Πλατεία Κυψέλης): 2, 4

ΗΣΑΠ: Άγιος Νικόλαος (12 λεπτά με τα πόδια).

Χάρτης: https://goo.gl/AJP0SG

Καλλιτεχνική διεύθυνση & οργάνωση παραγωγής > Φωτεινή Μπάνου, Δημήτρης Αλεξάκης

Υπεύθυνη χώρου & μπαρ > Μαριέττα Σπηλιοπούλου

Υπεύθυνη επικοινωνίας ΚΕΤ : Δάφνη Ανέστη > 69 77 61 84 34 > press@polychorosket.gr