jazz blues rock

Την 1η Αυγούστου το 1942, η Αμερικανική Ομοσπονδία των Μουσικών, με πρωτοβουλία του προέδρου της Ένωσης James Petrillo, ξεκίνησε μια απεργία ενάντια στις μεγάλες αμερικανικές δισκογραφικές εταιρείες, λόγω των διαφωνιών σχετικά με τις πληρωμές δικαιωμάτων. Ξεκινώντας από τα μεσάνυχτα της 31ης Ιουλίου, κανένας μουσικός της ένωσης δεν θα μπορούσε να ηχογραφήσει για καμία δισκογραφική εταιρεία.

Η απεργία δεν επηρέασε τους μουσικούς στο να παίζουν ζωντανά η να εμφανίζονται σε ραδιοφωνικές εκπομπές και σε συναυλίες. Μετά την 27η Οκτωβρίου του 1943, μπορούσαν να πραγματοποιούνται από τις δισκογραφικές εταιρείες ηχογραφήσεις των V-Discs για διανομή στις ένοπλες δυνάμεις που αγωνίζονταν στον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και αυτό γιατί οι δίσκοι αυτοί δεν ήταν διαθέσιμοι στο ευρύ κοινό. Ωστόσο, η ένωση δεν συχνά απειλούν να αποσύρουν μουσικούς από τα ραδιοφωνικά δίκτυα για να τιμωρήσει μεμονωμένες θυγατρικές του δικτύου που κρίθηκαν "άδικο" για παραβίαση της πολιτικής της Ένωσης για την καταγραφή δείχνει δίκτυο για εκπομπές επανάληψη.

Ο James Petrillo από καιρό πίστευε ότι οι δισκογραφικές εταιρείες θα πρέπει να καταβάλλουν δικαιώματα στους καλλιτέχνες. Ως επικεφαλής της τοπικής ένωσης μουσικών του Σικάγο το 1937 οργάνωσε μια απεργία εκεί ενώ το 1940 εξελέγη πρόεδρος της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Μουσικών. Όταν ανακοινώθηκε η απεργία θα ξεκινήσει τα μεσάνυχτα της 31ης Ιουλίου, 1942, οι περισσότεροι άνθρωποι πίστευαν ότι δεν θα συμβεί. Η Αμερική είχε μόλις εισέλθει στον Β 'Παγκόσμιο  Πόλεμο στις 8 Δεκεμβρίου το 1941 και οι περισσότερες εφημερίδες διαφώνησαν με την απαγόρευση αυτή, παρόλα αυτά οι δισκογραφικές άρχισαν να «στοκάρουν» ηχογραφήσεις των μεγάλων τους ονομάτων. Αυτό σήμαινε ότι ένας ακόμα πόλεμος ήταν προ του πυλών. Έτσι τις δύο πρώτες εβδομάδες ηχπγράφσησαν ονόματα όπως Tommy Dorsey, Bing Crosby, Charlie Barnet, Jimmy Dorsey, Guy Lombardo και ο Glenn Miller που ήταν και η τελευταία του ηχογράφηση ως πολίτης ο οποίος αργότερα σκοτώθηκε όταν το αεροπλάνο του έπεσε χτυπήθηκε και έπεσε στο English Channel. Την τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου ηχογράφησαν οι Count Basie, Woody Herman, Alvino Ray, Johnny Long, Claude Thornhill, Judy Garland, Bing Crosby ξανά, Glen Gray, Benny Goodman, Kay Kyser, Dinah Shore, Spike Jones, και ο Duke Ellington μεταξύ άλλων.

Οι δισκογραφικές εταιρίες αντέδρασαν και πήγαν την Ομοσπονδία στο δικαστήριο το οποίο απεφάνθη ότι η απεργία ήταν παράνομη. Ο τότε πρόεδρος της Αμερικής Franklin D. Roosevelt τηλεγράφησε στον James Petrillo λέγοντας του ότι σε μια δημοκρατική χώρα που σέβεται τους δημοκρατικούς θεσμούς θα πρέπει όλοι να συμβιβαζόμαστε με τις αποφάσεις των δικαστηρίων. Παρόλα αυτά η Ομοσπονδία των μουσικών δεν έληξε την απεργία ενώ αργότερα στις 11 Νοεμβρίου του 1944 η συνθηκολόγησε υπό όρους με τις δισκογραφικές. Η λήξη της απεργίας δεν ήταν και το τέλος του ζητήματος των δικαιωμάτων. Όμως η τηλεόραση είχε αρχίσει και υπήρχαν ερωτήσεις σχετικά με τα δικαιώματα των μουσικών από αυτό το νέο μέσο.  Μια παρόμοια απεργία ξεκίνησε το 1948 με διάρκεια ένα έτους, που λήγει στις 14 του Δεκέμβρη του 1948.

Το συμπέρασμα είναι ότι ναι μεν υπογράφηκαν κάποια συμβόλαια αλλά η ιστορία με τα δικαιώματα συνεχίζεται μέχρι και το 1976 όπου αναγνωρίζονται οι ηχογραφήσεις των καλλιτεχνών ως «μουσικά έργα» για την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων. Μέχρι και τις ημέρες μας υπάρχουν προβλήματα σε σχέση με τις αποδώσεις των δικαιωμάτων από τις δισκογραφικές εταιρίες οι οποίες με τα δαιδαλώδη συνήθως συστήματα τους θα επωφελούνται πάντα το μέγιστο σε σχέση με τους δημιουργούς ενός έργου που λέγεται πνευματική ιδιοκτησία.