jazz blues rock

Όσοι από σας έχετε αναρωτηθεί “γιατί” σας αρέσει μια συγκεκριμένη μουσική ή ακόμα και ένα συγκεκριμένο τραγούδι, η απάντηση δίνεται μέσα από την νευροβιολογία του εγκεφάλου. Αν νομίζετε ότι είστε σίγουροι γιατί σας αρέσουν συγκεκριμένα μουσικά ακούσματα και νομίζετε ότι αυτό είναι προσωπική σας επιλογή, τότε πλανάστε οικτρά. Τα ηχητικά  ερεθισμάτα που μέσω  των αισθήσεων μας  φθάνουν  σε κάποιους νευρώνες  του εγκεφάλου μας, μεταφέρονται μέσω αυτών σε κάποιους άλλους νευρώνες. Οι νευρώνες αυτοί με την σειρά τους μεταφέρουν το “μήνυμα” στα κατάλληλα για την επεξεργασία του, κέντρα του εγκεφάλου μας. Έρευνες έχουν αποδείξει ότι αρμονικοί ήχοι, μας ηρεμούν, γεγονός που μετράται και με τους καρδιακούς ρυθμούς. Κάτι που κάνει ακόμα και τα έμβρυα εκ φύσεως δηλαδή να προτιμούν αρμονικούς ήχους.

Το ερώτημα που εύλογα γεννάται είναι το εξής: Πώς είναι δυνατόν τότε δυσαρμονικοί ήχοι και μουσικές να προτιμώνται στις μέρες μας; Αρκεί να σκεφτούμε ότι ο εγκέφαλος μας είναι ένα είδος...μηχανής. Φαντάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Και όμως ο εγκέφαλος μας λειτουργεί ως μηχανή αποκωδικοποίησης όλων των ερεθισμάτων που λαμβάνουμε μέσω των αισθήσεων μας. Το κακό είναι ότι όπως φαίνεται μερικές φορές αυτή η μηχανή, δεν λειτουργεί ρολόι!

Ουσιαστικά μαθαίνουμε να μας αρέσει, ή όχι κάτι. Κατά αυτόν τον τρόπο, η κοινωνία μας μαθαίνει να αντιλαμβανόμαστε οποιαδήποτε αίσθηση με τον τρόπο που εν τέλει την αντιλαμβανόμαστε. Αρκεί να σκεφτείτε ότι όταν μιλάμε για μουσική αυτόματα στο μυαλό μας
συνδυάζεται με την ακοή. Κι αυτό παρόλο που ο ήχος έχει γίνει όχι μόνο αντιληπτός αλλά και όργανο καλλιτεχνικής έμπνευσης και δημιουργίας  από κωφούς. Η μουσική είναι κομμάτι του εαυτού μας, αναπόσπαστα  συνδεδεμένο με το είναι μας.  Είναι ο τρόπος έκφρασης μας και επικοινωνίας μας.   Κι αν από την μία ένα αρμονικό κομμάτι του Louis Armstrong  ή του John Lennon λαμβάνει τον θαυμασμό όλων μας ανεξαρτήτως αν μας αρέσει αυτό το “είδος” μουσικής, από την άλλη η δυσαρμονία κάποιων ευρέως διαδεδομένων τραγουδιών λαμβάνει χώρα στο εδώ και τώρα. Ή μάλλον πολύ καιρό τώρα.  Όπως φαίνεται η αρμονία και η δυσαρμονία μαθαίνονται. Αν έχουμε μάθει να μας αρέσει η δυσαρμονία, προκειμένου να μην έρθουμε σε σύγκρουση με το είναι μας, θα την υποστηρίξουμε. Θα είναι το μέσο με  το οποίο θα περάσουμε εκεί που θέλουμε. Το όχημα που θα μας οδηγήσει είτε στην άβυσσο είτε στον παράδεισο. Μπορεί λοιπόν να μην είναι “επιλογή” μας τι μουσική μας αρέσει, αλλά είναι επιλογή μας να επιλέξουμε τι θέλουμε να είμαστε. Αν μέσω της μουσικής θέλουμε να εκφράσουμε ένα συναίσθημα ή μια ιδέα ή από την άλλη αν θέλουμε να εκφράσουμε μια αποστασιοποίηση από όλα, μια αποξένωση ακόμα και από τους ίδιους τους εαυτούς μας. Όπως έλεγε ο Νίτσε...χωρίς μουσική η ζωή θα ήταν ένα σφάλμα. Όπως λέει η σημερινή πραγματικότητα...ουδείς “άσφαλτος”!

Πηγή πρώτης εικόνας:
Paul J.S. (Flickr CC)