jazz blues rock

Οι Black Lesbian Fishermen και μόνο από το όνομα τους παρουσιάζουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον που δημιουργεί την αίσθηση για ερωτήσεις. Ξεκινώντας από το σχετικό δελτίο τύπου που αναφέρει τα ονόματα των συντελεστών θα ήθελα να αρχίσουμε από αυτό…

Καταρχάς ας γνωριστούμε και πείτε μας τη μέχρι τώρα σας πορεία στη μουσική από μη συμβατικές ως και συμβατικές εμπειρίες.

Διαπραγματεύεστε μουσικά μονοπάτια που καλύπτουν όπως αναφέρεστε ambient/drone, ψυχεδελική/φολκ και ηλεκτρικό/ηλεκτρονικό ήχο. Μιλήστε μας λίγο για το πώς μπορείτε να τα συνδέσετε όλα αυτά;

Alan Trench: Γιατί τελικά να κάνεις μουσική; Για μένα, έχει να κάνει με το να εκφράζεις ιδέες χωρίς αναφορά στη γλώσσα, μέσα από ήχους αντηχήσεις και ατμόσφαιρες… να προσπαθήσεις να δημιουργήσεις κάτι στην δεδομένη στιγμή που  επικοινωνεί στον ακροατή όχι μόνο την αρχική ιδέα αλλά και τι σημαίνει  η ιδέα αυτή την στιγμή εκείνη. Πράγματα που μένουν στη μνήμη, που αντηχούν στο μυαλό του ακροατή μπορούν να προέλθουν από κάθε είδους μουσική – αυτή η αίσθηση της επικοινωνίας είναι παρούσα, είτε είναι B.B. King, 13^th Floor Elevators, The Corries ή οι Morthond. Όλες οι επιρροές ενός καλλιτέχνη μπαίνουν σε τάξη ώστε να επικοινωνήσουν με ένα κοινό. Δεν βλέπω το νόημα στο να προσπαθήσεις απλά να αναπαράγεις κάτι που έχει ήδη γίνει, να είσαι ένα tribute band η ακόμα περισσότερο να είσαι ένα tribute band του εαυτού σου. Και το να υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι με διαφορετικά μουσικά backgrounds απλά σημαίνει πως υπάρχει μεγαλύτερο εύρος στη μουσική.

R. Loftiss: Ο καθένας από εμάς έρχεται από παρόμοια μουσικά backgrounds αλλά και αρκετά διαφορετικά ώστε να γίνεται ενδιαφέρουσα η μουσική. Αυτό που μετράει, νομίζω, είναι πως τελικά αγαπάμε τη μουσική και ο Alan έχει δίκιο… είναι ένας τρόπος επικοινωνίας. Δεν νομίζω πως κανείς από μας αισθάνεται δεσμευμένος με κάποιο συγκεκριμένο μουσικό είδος. Δημιουργούμε ήχους και μουσική ανάλογα με το τι απαιτεί η συγκεκριμένη ατμόσφαιρα.

Nikos Fokas: Νομίζω πως πέρα από το κοινό ηχητικό “όραμα”, μοιραζόμαστε μια κοινή περίεργη αίσθηση του χιούμορ. Πολλές φορές η προσπάθεια να συνεννοηθούμε μεταξύ μας οδηγεί σε μνημειώδεις αποτυχημένες μεταφράσεις, πολλές από τις οποίες καταλήγουν τίτλοι κομματιών η κόνσεπτ μουσικής κατεύθυνσης. Κάποιοι θα αποκαλούσαν τις καταστάσεις αυτές “happy accidents”, οι BLF απλά θα τις προσκαλούσαν για τσάι κάποια ομιχλώδη χειμωνιάτικη ημέρα.

Stratis Sgourellis: Υπάρχει ένα μεγάλο εύρος μουσικής που έχουμε ακούσει όλα τα χρόνια και όσον αφορά εμένα ως μπασίστα, έχω ασχοληθεί με πολλά μουσικά είδη. Από τη ροκ και το φανκ στη τζαζ, την ηλεκτρονική και τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό. Όταν κουβαλάς όλες αυτές τις διαφορετικές επιρροές υποθέτω πως είναι αρκετά εύκολο να “χωρέσεις” σε ένα συγκρότημα. Το να παίζεις μουσική πρέπει να είναι κυρίως απόλαυση και αυτό είναι που κάνουμε με τους BLF. Η προσέγγιση μας στον ήχο έρχεται εύκολα μέσα από ιδέες και πρόβες και δεν υπάρχει κανενός είδους σκεπτικισμός πίσω από τη διαδικασία αυτή.

Ο καθένας σας έχει μια διαφορετική πορεία στη μουσική μιλήστε μας λίγο για το πώς ξεκινήσατε και το πώς καταλήξατε να βρεθείτε σε αυτό το κοινό ταξίδι;

Alan Trench: Μια φορά και ένα καιρό στο Myspace βρήκα ένα Αθηναϊκό γκρουπ που λεγόταν Yellow Elephant Ensemble το οποίο μου φάνηκε πάρα πολύ καλό. Ερχόμενος στην Αθήνα επικοινώνησα με τον Νίκο Φωκά από το συγκρότημα, συναντηθήκαμε, τα πήγαμε πολύ καλά, παίξαμε μουσική μαζί, επίσης πολύ καλά, κάνοντας ένα λάιβ με τον τίτλο «Hanged upon the Tree of Life» (κρεμάστηκε από το Δενδρο της Ζωής- κάποιο μέρος μπορείτε να δείτε εδώ:

Μέσω του Νίκου γνώρισα πολλούς άλλους μουσικούς της Αθηναϊκής σκηνής (η οποία πρέπει να πω πως είναι φανταστική και θα έπρεπε να αναγνωριστεί διεθνώς), συμπεριλαμβανομένου και του Στρατή. Την R. Loftiss την ήξερα πολύ καιρό πριν να την γνωρίσω προσωπικά μέσα από τη δουλειά της στην JUNK και μετά ως The Gray Field Recordings οι οποίες μου άρεσαν. Όταν τελικά συναντηθήκαμε παίξαμε αρκετά στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α. και ήταν αυτή που είχε την ιδέα των BLF με τον Νίκο και τον Στρατή. Κάναμε μία-δύο πρόβες και παίξαμε στο Deteriorate Festival το οποίο πήγε πολύ καλά… και φτάσαμε εδώ!

R. Loftiss: Ο Alan και εγώ παίζαμε μαζί ως «The Hawling Larsons», που ήταν κάτι παρόμοιο με το δικό μου σχήμα The Gray Field Recordings αλλά πολύ πιό μουσικά προσανατολισμένο. Μετά το γάμο μας με τον Alan μετακομίσαμε στην Ελλάδα. Ο Alan ήδη γνώριζε τον Νίκο και είχαν παίξει κάποια live μαζί. Όταν μπήκα στους BLF ήταν ξεκάθαρο πως όλοι είχαμε ένα κοινό όραμα να δημιουργήσουμε κάτι διαφορετικό που να μην έχει ξανακούσει κανείς. Περνάω υπέροχα και με τον Νίκο και με τον Στρατή. Πιστεύω πως είναι σπάνιο να βρεις μουσικούς που να είναι αρκετά ήρεμοι και με μεγάλη φαντασία ώστε να παίξεις την μουσική που παίζουμε.

Nikos Fokas: Λοιπόν, ..η ιστορία είναι αυτή που ειπώθηκε από τον Alan και την Rebecca. Έπαιζα (και ο Στρατής) με τους Yellow Elephant Ensemble όπου γράφαμε το δικό μας υλικό με αναφορές απο prog, jazz, psychedelia, ambient, noise μεταξύ άλλων.

Από το γκρουπ αυτό μετά την (άδοξη) διάλυση του, προέκυψε το σχήμα των Vault of Blossomed Ropes θέλοντας να εξερευνήσουμε περισσότερο την πιο ambient και πειραματική πλευρά μας και με τους οποίους πρόσφατα κυκλοφορήσαμε ένα άλμπουμ. Επίσης πριν λίγο καιρό τελείωσα το προσωπικό μου άλμπουμ το οποίο θα κυκλοφορήσει σε λίγους μήνες με τον τίτλο «The Eternal Creak of the Icebreaker» (το αιώνιο τρίξιμο του παγοθραυστικού).

Stratis Sgourellis: Εγώ, ο Νίκος και κάποιοι άλλοι φίλοι σχηματίσαμε τους Yellow Elephant Ensemble κάπου στο 2006. Αυτό το σχήμα σταδιακά μεταλλάχτηκε στους Vault of Blossomed Ropes. Γνώρισα τον Alan και την Rebecca μέσω του Νίκου και συνδεθήκαμε μέσα από την κοινή αίσθηση του χιούμορ και την ήρεμη στάση μας απέναντι στη μουσική.

Και από μία ερώτηση για τον καθένα ξεχωριστά:

Ο Νίκος Φωκάς όπως γράφει στο Δελτίο Τύπου «Θέλει να πεθάνει σαν τον Giordano Bruno (και όχι σαν τον Angelo Bruno) με τη γλώσσα του σφραγισμένη λόγω του ασεβή λόγου του». Από πού προκύπτει αυτή η ανάγκη – αντίδραση;

Nikos Fokas: Όπως γνωρίζουν όλοι οι νέοι πυροσβέστες, ο Τζιορντάνο Μπρούνο κάηκε στην πυρά. Η προσωπικότητά του υπήρξε πάντα αινιγματική για μένα. Ήταν ένας συνδυασμός ροκ σταρ/ Τσόμσκυ της εποχής του και τον καλούσαν σε ανοιχτές φιλοσοφικές αντιπαραθέσεις σε όλη την Ευρώπη. Ήταν τόσο σίγουρος για τις απόψεις του που έφτασε μάλιστα να συναντήσει τον Πάπα σε μια προσπάθεια να τον πείσει να επαναφέρει το δόγμα της Καθολικής Εκκλησίας πίσω στις Ερμητικές του ρίζες (!!). Τα αποτελέσματα φυσικά τα ξέρουμε…. Αλλά σε μια πιο σοβαρή προσέγγιση, εξέλιξε το μαγικό σύστημα του Κορνέλιου Αγρίππα σε υψηλά επίπεδα και ήταν ο πρώτος που δήλωσε δημόσια πως το σύμπαν είναι ανοιχτό και άπειρο. Και αυτό μόλις λίγα χρόνια πριν τα Ροδοσταυρικά μανιφέστα και την «είσοδο» της Ευρωπαϊκής σκέψης στην Αναγέννηση. Ήταν «ιδιαίτερη» μορφή στα σίγουρα.

Τώρα, όσον αφορά τον Άντζελο Μπρούνο, ο οποίος ήταν μαφιόζος αν θυμάμαι καλά, ομολογώ πως δεν τον ήξερα καν πριν ο Στρατής μου πει για αυτόν επειδή προφανώς βρήκε την σύμπτωση ενδιαφέρουσα. Τι άλλο να πω για αυτόνΆ Σίγουρα έβγαλε κάποιες εντυπωσιακές φωτογραφίες εξ αιτίας του θανάτου του..

Για τη Rebecca Loftiss από την Αμερική επικαλούμενος και πάλι το Δελτίο Τύπου γράφει : «Η μουσική της έχει περιγραφεί : The Unbroken Circle: “... ένα συνεκτικό όραμα folk, κλασικής και πειραματικού στυλ ...”,  New York Music Daily: “…εντελώς πρωτότυπο και απόλυτα ... στοιχειωμένο…» Περιέγραψε μας όσο και αν είναι δύσκολο αυτό σε λίγες γραμμές τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τη μουσική σου περιπέτεια.

R. Loftiss: Οι επιρροές μου έρχονται από τον παππού μου ο οποίος ήταν μουσικός της folk και από τον πατέρα μου που ήταν ένας πολύ πειραματικός μηχανικός ήχου. Αυτό που αγαπώ στην παραδοσιακή αμερικάνικη folk είναι πως η μουσική παίζει ένα δεύτερο ρόλο στην ιστορία ή την διάθεση που ξεδιπλώνεται. Έτσι γενικά αντιμετωπίζω τη μουσική. Δεν νομίζω πως έχει σημασία τι είδους όργανο παίζεις η αν είσαι βιρτουόζος σε αυτό. Με την ίδια λογική δεν νομίζω πως έχει σημασία να προσπαθείς να παίξεις blues, rock η folk. Για εμένα είναι απαραίτητο να επικοινωνεί η μουσική με τον ακροατή σε κάποιο επίπεδο. Αυτό προσπαθώ να κατακτήσω με τους Gray Field Recordings και νομίζω πως αυτό είναι που κάνουμε με τους Black Lesbian Fishermen.

Ο Στρατής Σγουρέλλης και μέλος του progressive-ambient-pagan γκρουπ Vault of Blossomed Ropes μίλησε μας για το πώς προέκυψε η όλη αυτή αναζήτηση;

Stratis Sgourellis: Σχετικά με τον Άντζελο Μπρούνο… υπήρξε ένας ενδιαφέρων και υπερβολικός τρόπος που τα χείλη του σφραγίστηκαν, όχι για τα λόγια του αλλά για τις πράξεις του… χαχα! Λοιπόν το δικό μου μουσικό ταξίδι ξεκίνησε πολύ νωρίς. Υπήρχε πολύ μουσική στο σπίτι μας και ακόμη περισσότερη στα μακρινά ταξίδια μας με το αυτοκίνητο. Από παραδοσιακή και λαϊκή μουσική μέχρι ρεμπέτικα και από ροκ, τζαζ και κλασσική μέχρι μπλουζ, σόουλ ακόμα και ντίσκο. Εκτέθηκα από πολύ μικρός σε πολλά είδη «easy listening» ή περίεργα και δύσκολα ακούσματα. Ήταν θέμα χρόνου να πιάσω ένα μουσικό όργανο και να αρχίσω να παίζω. Η μουσική στην πορεία των χρόνων έγινε ζωτική μου ανάγκη στην αρχή ως ακροατής και αργότερα ως εκτελεστής. Υπάρχει μια συγκεκριμένη φιλοσοφία και όραμα που κάποιος χτίζει μέσα από την εμπειρία του. Η ακρόαση και η εκτέλεση ωριμάζει και ως αναζητητής  κάποιος πέφτει σε όλο και περισσότερη μουσική και πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους με τους οποίους μοιράζεται κοινό έδαφος.

Και τέλος Alan Trench από το Ηνωμένο Βασίλειο «Συμμετέχει στη σκηνή της πειραματικής/leftfield μουσικής από την ίδρυση της δισκογραφικής του εταιρίας World Serpent Distribution στις αρχές της δεκαετίας του '90» Ανέφερε μας λίγο για την απόφαση να εμπλακείς με αυτού του είδους τον πειραματισμό!

Alan Trench: Η απόφαση ήταν να μην κάνουμε ατέλειωτες πρόβες, νομίζω! Όλοι οι μουσικοί έχουν την εμπειρία της υπέροχης πρόβας που κατέληξε καλύτερη απο την τελική περφορμανς... όταν ξεκίνησα τους Temple Music ήταν συγκεκριμένη επιλογή να κάνουμε όσο λιγότερες πρόβες γίνεται και αντί για αυτό να αντιδρούμε στο Genius Loci (τοπικό πνεύμα) της τοποθεσίας της συναυλίας μέσα από παραμέτρους που είχαμε συμφωνήσει από πριν. Όσο για το πως ξεκίνησα σε αυτό το μονοπάτι… λοιπόν, αρχικά είχα συναντήσει ανθρώπους που έκαναν σπουδαία μουσική χωρίς να είναι «πραγματικοί» μουσικοί. Άνθρωποι όπως ο Steve Stapleton των Nurse With Wound, Sleazy & Balance από τους Coil, οι Throbbing Gristle, οι οποίοι έκαναν ενστικτώδη μουσική που επικοινωνούσε άμεσα και ήταν αναπόσπαστο κομμάτι τους. Πάντα άκουγα και με ενδιέφερε μια μεγάλη ποικιλία μουσικής αλλά αυτή η ιδέα της ατομικής έκφρασης μέσω οποιουδήποτε μέσου έχει μείνει μόνιμα μέσα μου. Η μουσική που είναι καθαρά ψυχαγωγική είναι υπέροχη, αλλά υπάρχει ήδη αρκετή απ’ αυτήν και προσωπικά δεν θα με ενδιέφερε να ασχοληθώ. Αν οι άνθρωποι ψυχαγωγούνται από αυτό που κάνουμε, είναι θαυμάσιο, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός του.

Δισκογραφικά έχετε κάνει κάποια βήματα;

Συνεισφέραμε ένα κομμάτι στην Hermetic Library (Ερμητική Βιβλιοθήκη) που βγήκε πέρυσι και σε άλλη μία συλλογή που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα στην Orphic records ενώ παράλληλα ηχογραφούμε για ένα επικείμενο άλμπουμ. Εν τω μεταξύ θα υπάρχει ένα (σε περιορισμένα αντίτυπα) Art Edition Cdr με τίτλο «Ectopic Apiary» που θα διατίθεται στο ΚΕΤ και θα είναι επίσης διαθέσιμο για download στο bandcamp.

Τι θα θέλατε να μοιραστείτε με το κοινό του JAZZBLUESROCK.GR;

Να συνεχίσετε όλοι την JazzBluesRock οδύσσειά σας.

Καλή συνέχεια στο μουσικό σας ταξίδι!

Ευχαριστούμε πολύ!

Την Παρασκευή 27/11 οι Black Lesbian Fishermen θα εμφανιστούν στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων.