jazz blues rock

Παρόλο που ο Robben Ford παίζει κιθάρα από τα 13 του, το πρώτο του όργανο ήταν ένα σαξόφωνο.

Με τον καιρό, η κιθάρα έγινε το δυνατό του σημείο, αλλά η αγάπη του για το σαξόφωνο δεν έσβησε ποτέ. Μάλιστα δηλώνει πως έχει περάσει περισσότερο χρόνο ακούγοντας σαξοφωνίστες από ότι κιθαρίστες, οι οποίοι τον έχουν επηρεάσει τουλάχιστον το ίδιο, αν όχι και περισσότερο.

Ακόμα,υποστηρίζει πως είναι σημαντικό να ακούς και άλλα όργανα, γιατί σου δίνουν μια ώθηση στο να αναπτύξεις το δικό σου χαρακτηριστικό ήχο.

Wayne Shorter
“Twelve More Bars to Go”
JuJu (Blue Note, 1964)
Αυτό είναι το αγαπημένο μου κομμάτι blues όλων των εποχών. Η μελωδία του σε συνδιασμό με τον ήχο από τα έγχορδα το κάνουν μαγικό. Ο Wayne παίζει σα να μιλάει μαζί σου, αυτό είναι το δυνατό του σημείο. Παίρνει όσο χρόνο χρειάζεται για να αναπτύξει το σόλο του, και είναι πλήρως εναρμονισμένος με τη μουσικη...

Sonny Rollins
“The Blue Room”
Sonny Rollins on Impulse! (Impulse!, 1965)
Ο Roland Kirk ήταν άγριος, ατρόμητος και γενναίος. Τα πράγματα δε χρειαζόντουσαν να είναι τέλεια για να είναι απίστευτα...Αυτή η μπαλάντα είναι ένα πραγματικό ταξίδι, με το ρυθμό να αλλάζει για να μπουν πνευστά...

Les McCann & Eddie Harris
“Compared to What”
Swiss Movement (Atlantic, 1969)
Στον κόσμο της jazz, αυτό είναι το πιο funky τραγούδι. Τέλειο, και ο Eddie Harris είναι απίστευτος σε αυτόν το δίσκο...ειλικρινά, ότι και να πεις για τον τρόπο που παίζει εδώ, θα είναι λίγο.

Weather Report
(Wayne Shorter, Sax)
“Plaza Real”
Live and Unreleased (Columbia; rec. 1983, rel. 2002)
Ο Wayne είναι ο νούμερο ένα συνθέτης της μοντέρνας jazz,και αυτή η σύνθεση το αποδεικνύει...πέρα από όλα τα άλλα όμως, ο τρόπος που παίζει τη μελωδία, είναι σα να λέει «σε αγαπώ» -στο πιο χίππικο ύφος φυσικά!...μπορώ να το ακούω ξανά και ξανά.

John Coltrane
“Spiritual”
Live at the Village Vanguard (Impulse!, 1962)
Είμαι αχόρταγος για κομμάτια soul και για απλότητα, ειδικά όταν γίνεται από ανθρώπους που καταλαβαίνουν το μεγαλείο της...ο Eric Dolphy σε αυτό παίζει bass clarinet και, μπορώ να πω, ότι είναι ο καλύτερος Eric Dolphy που μπορείς να ακούσεις. Η μουσική είναι τόσο βαθιά ...η αίσθηση που σου δημιουργεί... μάλλον είναι η πίστη του Coltrane στο ότι με λιγότερα λες περισσότερα...Απίστευτο!

Archie Shepp
“Sophisticated Lady”
The Way Ahead (Impulse!, 1968)
Νομίζω ότι θα κλείσω με τον ήρωά μου...Αυτός είναι ο Duke Ellington, τα blues και η απόλυτη ελευθερία μαζί σε ένα...Αυτός είναι ο δεύτερος δίσκος jazz που αγόρασα στη ζωή μου, και είναι ακόμα ένας από τους πιο αγαπημένους μου.