jazz blues rock

Ο στόχος κάθε είδους αναζητητή είναι να μπει στο βασίλειο κάποιας Μούσας, ώστε το έργο του να μείνει στην αιωνιότητα,  σχετική ή μη. Αλλά οι πόρτες αυτού του βασιλείου είναι πολύ καλά φυλαγμένες, αλλά και πολύ μικρές για να χωρέσουν παραφουσκωμένα «εγώ», πολύ μεγαλύτερα από το έργο τους. Και καμιά φορά η ανωνυμία είναι το πιο κατάλληλο κλειδί για να ανοίξει αυτή η πόρτα, αλλά και η ταπεινοφροσύνη να είναι ικανή να ξεγελάσει τους φύλακες αυτού του βασιλείου. Άλλωστε και στην rock μουσική ελάχιστα γκρουπ έχουν πετύχει με κάποιο πομπώδες όνομα. Η απλότητα είναι πάντα προσφιλής στην μούσα. 

Έτσι απλά μπήκαν και οι Jane Doe, αρχικά σαν Joe Doe, όνομα που ορίζει κάποιον ασθενή ή ακόμα και νεκρό, τα στοιχεία του οποίου δεν είναι γνωστά. Και όπως δηλώνουν οι ίδιοι για το τι συμβολίζει το όνομά τους: «Την ανωνυμία, την απουσία ταυτότητας, το πόσο λίγο ανάγκη έχουμε πραγματικά από τις ταμπέλες, τους χαρακτηρισμούς, τον εκβιασμό του να ανήκεις κάπου –να είσαι κάποιος.» (. Από το ντεμπούτο τους άλμπουμ, το Heaven for Dogs  (2007), έδειξαν ότι δεν έπαιζαν απλά μουσική, δημιουργούσαν. Ένα πενταετές δημιουργικό διάλειμμα τους επαναφέρει με το The Enormous Head of King Splendid το 2013 με τα All the Poets are Dead και Manifesto of an Ordinary Man να ξεχωρίζουν. Αλλά ο δημιουργικός τους οίστρος συνεχίστηκε και μέσα στο 2014, μέσα από ένα διπλό άλμπουμ, που αργότερα αποφασίστηκε να γίνουν δύο. Το Revolution Diaries κυκλοφόρησε τέλη της άνοιξης, με το δίδυμο  Recipes for Refugees να αναμένεται τέλη Σεπτέμβρη.  Και τα δύο άλμπουμ είναι από την Puzzlemusik. 

Έχοντας λοιπόν στα χέρια μόνο το RevolutionDiaries, θα ασχοληθούμε με αυτό. Οι ίδιο το χαρακτηρίζουν πιο εξωστρεφές , κάτι σαν τον μακρόκοσμο, θα συμπλήρωνα. Το ξεκίνημά του είναι το Been down so long it seems like up to me, δυνατά riffs, που σε αρπάζουν από τα αυτιά, κερδίζοντας κατευθείαν την προσοχή σου. Ιδανικό ξεκίνημα για ένα άλμπουμ, αλλά και για μια ζωντανή εμφάνιση.  Στο δεύτερο Poverty was born in a Mall τα riffs μπορεί να μένουν και να πρωταγωνιστούν, αλλά πλέον η μελωδία κάνει την εμφάνισή της και με τα φωνητικά του Moss Doe να αρχίζουν να καθορίζουν τον ήχο. Στο τρίτο I woke up and one of us was crying καταλαβαίνεις πως το συγκρότημα δεν έχει καμιά διάθεση να αφήσει την προσοχή σου να ξεφύγει. με τις πρώτες νότες σε μεταφέρει σε κάποια παράξενη ταινία. Αλλά αυτό κρατά για λίγο, μόλις εμφανιστούν τα riffs, ανεβαίνει η ένταση του ρεφρέν με οδηγό τα φωνητικά. Τα ντραμς, κρατάνε ένα όμορφο τέμπο, το οποίο γίνεται μια καταιγίδα στο ρεφρέν. 

Το τέταρτο The Useful Majorities, ξεκινάει πολύ απαλά και μελωδικά,  με τα κρουστά του Stratos Doe να κερδίζουν την προσοχή με ένα τέμπο, που σε προδιαθέτει σε κάποιο στρατιωτικό μαρς, με μοναδική διακριτική συνοδεία από τις κιθάρες των Alkis Doe και Antonis Doe. Απλά περιμένεις πότε θα εμφανιστούν τα riffs, κάτι που γίνεται μετά από ένα δίλεπτο εισαγωγής και με το μπάσο του Dionisis Doe να πιάνει δαιμονιώδη ρυθμό. Αν και θυμίζει κάποια άλλα τραγούδια, δεν χάνει την προσωπικότητά του και «σβήνει» απαλά, έτσι όπως ξεκίνησε. Στο There's a place (that even you don't know) φλερτάρουν με την post punk και με τα φωνητικά να πρωταγωνιστούν. Η προσθήκη γυναικείων φωνητικών της Αναστασίας Παναγιώτου στο ρεφρέν, δίνει μια τελείως διαφορετική αίσθηση στο τραγούδι, ουσιαστικά απογειώνοντας το. 

Στο δεύτερο μισό του άλμπουμ μπαίνουμε με το Beatiful Lies, όπου ξανά τα riffs είναι πρωταγωνιστές. Αργόσυρτα σε χαμηλό τέμπο, το τραγούδι καθοδηγεί η φωνή του Moss Doe, με το ρεφρέν να δημιουργεί μια νοητική φαγούρα και να κολλάει στον εγκέφαλο. Το Holy Rage που ακολουθεί, είναι χαρά του μπασίστα, που παίρνει στις πλάτες του το τραγούδι. Το ρεφρέν πάλι εύκολα μένει στην μνήμη. Το επόμενο The grasshopper lies heavy, ρίχνει τον ρυθμό και αν και δεν είναι άσχημο, φαντάζει μέτριο σε σχέση με τα προηγούμενα. Κυρίως λόγω έλλειψης πρωτοτυπίας σε σχέση πάντα με τα προηγούμενα, αλλά και έντασης, που ανεβαίνει μόνο στο τέλος του. Το They shoot people, don't theyΆ είναι πιο μελωδικό, χωρίς ποτέ τα riffs να λείπουν. Πιο λιτό, αλλά εύκολα σου κρατάει την προσοχή. Η διακριτική και μελωδική παρουσία της κιθάρας, αν και είναι background, πρωταγωνιστεί «ύπουλα» στο τραγούδι. Αλλά όπως φαίνεται είναι απλά πρόλογος στο καταπληκτικό This Pain is Real που κλείνει με τον καλύτερο τρόπο το άλμπουμ. Σίγουρο hit, απλό στην δομή του και ιδανικό για live. Με ένα δαιμονιώδες τέμπο, που εύκολα σε παραπέμπει σε καθαρό punk, πολύ γρήγορα θα αγαπηθεί από τους φίλους της μπάντας. 

Γενικά με το συγκεκριμένο τραγούδι στο κλείσιμο, το άλμπουμ σου αφήνει ένα κενό. Αλλά αυτό εύκολα προδιαθέτει να το ξανακούσεις  και σίγουρα προϊδεάζει για το επόμενο Recipes for Refugees. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάποιο τραγούδι που να υστερεί, αν και ο καθένας θα βρει να ξεχωρίσει κάποιο. Πανέξυπνα στημένο, ακόμα και κατά την σειρά των τραγουδιών, κάνοντας το να ακούγεται ολόκληρο, σαν μια κλασική συμφωνία. Μοναδική και η παραγωγή του Nik Doe, που φαίνεται ότι είναι καλός γνώστης ακόμα και του πνεύματος της ίδιας της μπάντας.

Σίγουρα το προτείνω…..