jazz blues rock

JANE DOE - ALL THE POETS ARE DEAD!

Υπάρχει μια ρήση που λέει ότι την ιστορία την γράφουν οι νικητές, αν και για ένα πραγματικό ιστοριοδίφη δε αποτελεί κριτήριο. Αλλά στην πραγματικότητα οι ποιητές την δημιουργούν. Και αυτό επειδή είναι ικανοί να δημιουργούν ή να φιλοξενούν ιδέες μέσα από τα γραπτά τους. Άλλωστε όλες οι μεγάλες σοφίες γράφτηκαν ή και κρύφτηκαν μέσα στην ποίηση. Και δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιες κοινωνίες είχαν ειδικά προνόμια για τους ποιητές, προστατεύοντάς τους συγχρόνως. Και όχι άδικα, γιατί κρατάνε μια ισορροπία σε μια κοινωνία, κάτι σαν μη εξηγήσιμη και αόρατη συμπαντική δύναμη. Σήμερα οι ποιητές χλευάζονται και περιφρονούνται και γι’ αυτό μάλλον κρύβονται, αλλά για κάποιους απλά δεν υπάρχουν.

Οι Jane Doe μέσα από το δεύτερό τους άλμπουμ, το "The Enormous Head of King Splendid", που κυκλοφόρησε από την  Puzzlemusik το Φεβρουάριο του 2013, δηλώνουν κατηγορηματικά All the Poets are Dead! Αλλά σίγουρα δεν το δηλώνει κυριολεκτικά ο Moss Doe, τραγουδιστής του συγκροτήματος, που είναι υπεύθυνος και για το λυρικό μέρος. Ουσιαστικά είναι καταγγελία για μια στείρα καθημερινότητα μηχανιστικών διεργασιών. Ο δημιουργός των στίχων περιγράφει χαρακτηριστικά την πηγή έμπνευσης του: «Αναρωτιόμουν πάντα πόσοι ποιητές «δολοφονούνται» κάθε μέρα εξαιτίας της ρουτίνας, της ανίας του οχταώρου. Αναρωτιόμουν πόσα ποιήματα δεν γράφονται ποτέ γιατί οι δημιουργοί τους ανεβαίνουν οικοδομές, παραδίδουν fast-food με τα μηχανάκια τους, φοράνε στολές και προσποιούνται την Εξουσία. Θέλησα να γράψω μερικές λέξεις για όλο αυτό τον αφανισμό. Να θρηνήσω τους ποιητές-που-ποτέ-δεν-ντύθηκαν-ποιητές.»

Σε αυτό, εν αντιθέσει με τα λεγόμενα του δημιουργού, υπάρχει  μια νότα αισιοδοξίας. Η οποία είναι καλά κρυμμένη μέσα στην μοναξιά του κάθε ποιητή. Αλλά αυτή η μοναξιά του επιτρέπει να επιβιώνει ακόμα και συνεχίζει ο Moss Doe «Δεν είναι ένα αισιόδοξο τραγούδι. Συλλαμβάνει τη θλίψη της στιγμής. Της στιγμής που συνειδητοποιείς πως είσαι μόνος: κι από ανθρώπους κι από λέξεις. Φτωχός και εγκαταλειμμένος. Υπάρχουν βέβαια και οι στιγμές που αντικρίζεις παντού Ομορφιά. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία και ένα άλλο τραγούδι.» περιγράφοντας το νόημα των στίχων.

Για τη δημιουργία του μουσικού μέρους αναφέρθηκε ο  Dionisis Doe, μπασίστας του συγκροτήματος. Το τραγούδι ξεκίνησε σαν μια καθαρή πανκιά, με ένα πρωτόγονο σχεδόν riff, καμιά σχέση με το τελικό αποτέλεσμα. Εδώ όμως, παρεμβαίνει ο παραγωγός του άλμπουμ, ο Nikodemos T., που καλώντας τα μέλη για ηχογράφηση είχε κάποια διαφορετικά πράγματα στο μυαλό του. Η ομαδική δουλειά σε συνδυασμό με μια καλή ιδέα μπορεί να δημιουργήσει θαύματα, όπως και στην περίπτωση του συγκεκριμένου τραγουδιού. Το riff με αρκετό εμπλουτισμό, μεταλλάσσεται και με την συμβολή και των υπόλοιπων μελών, παίρνει την σχεδόν τελική μορφή. Μια τελική πινελιά, που ήθελε να δώσει ο εμπνευστής του βασικού riff, ήρθε με την βοήθεια των… Rush, ολοκληρώνοντάς το.

Στην πραγματικότητα ποτέ δε μπορεί κανείς να σκοτώσει έναν ποιητή. Γιατί απλά ο κάθε ποιητής, δεν είναι τίποτα άλλο από τα δικά του δημιουργήματα. Και όσους ανθρώπους μπορείς να αποκλείσεις από τον λόγο, πάντα κάποια πονήματα ή σκέψεις θα αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια τους, ενίοτε μαζί με κάποιες νότες να τα συνοδεύουν.